Rozważanie synodalne Dzień 7 (wtorek 18 stycznia 2022)

Spotkanie VII: DIALOG Z INNYMI WYZNANIAMI CHRZEŚCIJAŃSKIMI

1. Z Dziejów Apostolskich (Dz 10, 34-43):

Wtedy Piotr przemówił: «Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie. Posłał swe słowo synom Izraela, zwiastując im pokój przez Jezusa Chrystusa. On to jest Panem wszystkich. Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan. Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła. A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie. Jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu. On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych. Wszyscy prorocy świadczą o tym, że każdy, kto w Niego wierzy, przez Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów».

2. Refleksja:

Pierwsze przepowiadanie Piotra skierowane do pogan nie miało charakteru wykładu teologicznego. Było to zwiastowanie naglącej nowiny i apel o wiarę (gr. „kerygma” – dosł.: „okrzyk”, „wołanie”, por. 10,42), wsparty potężnym działaniem Ducha Świętego, który potwierdzał słowo Boże w sercach słuchaczy.

Piotr emanuje szczęściem. Jego słowa mają moc. Szczęśliwi są przekonywujący. Jest odważny on oraz inni apostołowie Jezusa. Słuchający Piotra są pod wrażeniem jego wolności. Człowiek wolny, otwarty na Ducha Świętego, innych wprowadza w doświadczenie tej wolności, która tworzy wspólnotę Kościoła. Piotr posiada
w sobie moc, której, jak się wydaje, nie jest do końca świadomy. Doświadczony zmartwychwstaniem Pana, posiada w sobie ogromne możliwości. Jest w nim radość wiary, którą się dzieli.

Słuchając Piotra szukamy odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób pomóc innym, aby stawali się wierzącymi w Chrystusa. O to pytają rodzice zasmuceni utratą wiary swoich dzieci. Jak przekonać kogoś drugiego, aby uwierzył w Jezusa Chrystusa? Wydaje się, że jest tylko jedna droga skuteczna. Emanować szczęściem, które daje wiara. Potrzeba nam tak żyć, aby inni patrząc na nas uznali, że jest to niemożliwe, aby nie było Boga. Wielu ludzi chce dyskutować, prosi
o nieodparte dowody na istnienie Boga. Nie ma takich argumentów, które by drugiego przekonały. Na każdy argument pojawi się kontrargument. Ciągłe „udowadnianie istnienia Boga” raczej zniechęca niż przekonuje.

Współczesnych neopogan nie uratuje przed nihilizmem i moralną degradacją jakieś zhomogenizowane niby-chrześcijaństwo, ale świadectwo o Jezusie, który swoją śmiercią pokonał naszą śmierć
i który daje odpuszczenie grzechów, i Ducha Świętego. Dialog międzyreligijny należy do misji ewangelizacyjnej Kościoła. Papież Franciszek wskazuje cechy, które powinny charakteryzować dialog międzyreligijny: jest to „postawa otwarcia w prawdzie i miłości”
i jednocześnie odrzucenie „pojednawczego synkretyzmu” oraz „otwarcia dyplomatycznego, które zgadza się ze wszystkim, by uniknąć problemów”. W imię dialogu nie można rezygnować
z własnej tożsamości, ponieważ prowadzi to do „oszukania drugiego człowieka i odmówienia mu dobra, które otrzymaliśmy jako dar, by się nim hojnie podzielić”. Postawa otwartości i dialogu jest wyrazem miłości do prawdy oraz wyrazem zaangażowania na rzecz pokoju, dlatego stanowi powinność zarówno chrześcijan, jak i innych wspólnot religijnych. Dialog międzyreligijny pozwala też dostrzec
w innych religiach działanie Ducha Świętego, który budzi w nich „formy praktycznej mądrości, pomagające znosić trudy życia i żyć
w większym pokoju i harmonii”.

3. Krótka medytacja osobista

4. Modlitwa

Przez Jezusa Chrystusa, który oddał życie na krzyżu, aby rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno, zanośmy wspólne błagania o dary potrzebne dla przywrócenia jedności Kościoła. Módlmy się:

– za papieża Franciszka i wszystkich zwierzchników wyznań chrześcijańskich, aby sprawę jedności uczynili przedmiotem modlitw, wysiłków i pragnień. Ciebie prosimy…

– za kraje misyjne i społeczności, które nie znają Dobrej Nowiny, aby podziały istniejące wśród chrześcijan nie były dla nich przeszkodą
w przyjęciu Jezusa i wejścia na drogę zbawienia. Ciebie prosimy…

– za nas samych, abyśmy mimo naszych upadków potrafili szukać pojednania z Bogiem i drugim człowiekiem. Ciebie prosimy…

Wejrzyj Panie na ofiarę Swojego Syna i daj wszystkim Jego uczniom łaskę jedności, pozwalającą usuwać gorszące podziały i skutecznie świadczyć przed współczesnym światem o prawdziwości Ewangelii. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Ojcze nasz….

5. Pytania do refleksji synodalnej

Dialog między chrześcijanami różnych wyznań, zjednoczonymi przez jeden chrzest, zajmuje szczególne miejsce w drodze synodalnej.

  • Jakie relacje utrzymujemy z naszymi braćmi i siostrami innych wyznań chrześcijańskich?
  • Jakich obszarów one dotyczą?
  • Jakie owoce wynieśliśmy z tego „podążania razem”?
  • Jakie są trudności?

– Czy w Twojej parafii, miejscowości obecne są wspólnoty albo pojedyncze osoby innych wyznań? Czy w Twojej wspólnocie parafialnej są pomysły i próby dialogu z nimi?
– Czy potrafisz nawiązać z nimi relacje? Czy widzisz w ogóle taką potrzebę? Na czym może zostać oparta relacja z innymi chrześcijanami?
– Jakie pozytywy można wynieść z utrzymywania relacji z chrześcijanami innych wyznań, z doświadczenia ich wiary, modlitwy i życia? Jakie masz negatywne spostrzeżenia?