Patroni
Przynosimy dziś do Ciebie owoc, który zrodził się w naszych sercach, owoc, który określamy Wspólnotą Miłości Ukrzyżowanej. Błagamy Ciebie Służebnico Pokorna, abyśmy umieli odpowiedzieć Panu na dar, który Sam ofiarował. Módl się za nami, abyśmy byli ubodzy, pielgrzymujący, głoszący Słowo, abyśmy tak jak Ty rodzili Chrystusa, abyśmy tak jak Ty ofiarowywali Go w świątyni i abyśmy w świątyni Go odnajdywali. Módl się za nami, abyśmy nieśli Miłość Ukrzyżowaną – tą samą, która żyje w Jezusie Chrystusie – naszym Panu. Módl się za nami w godzinie naszego umierania. Amen.
Szczecin, Karmel, 19 grudnia 1993
Święta Tereso od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza
Jest to dla nas zaszczyt, że tak Wielka Święta i Doktor Kościoła spotyka się z naszą małą wspólnotą. Ty wiesz, że rozpoznajemy jako swój charyzmat życie według mądrości Krzyża, kontemplacje w świecie i wypływającą z tych dwóch ewangelizację. Pragniemy tak żyć – widzimy też. że są to pragnienia bliskie również i Tobie.
Akt Patronalny
Chcemy dzisiaj prosić Cię o przyjęcie nas. Wspólnotę Miłości Ukrzyżowanej, pod Twój szczególny Patronat. Uzna jemy Cię za naszą Główną Patronkę. Pragniemy uczyć się od Ciebie modlitwy i ofiary, podejmowania codziennych obowiązków oraz przyjmowania osobistej historii w duchu Krzyża. Patronko Misji, rozpalaj w nas ten sam zapał głoszenia słowem a przede wszystkim życiem wielkiej miłości Boga do człowieka oraz zabiegania o to aby Jezus był kochany. Prosimy, byś uczyła nas być małą wspólnotą, ukrytą głęboko w sercu Kościoła – naszej Matki byś wypraszała dla nas laskę pokory i zajmowania ostatniego miejsca. Ucz tras, święta Tereso codziennego karmienia się Słowem Bożym i szukania w Nim woli Ojca. Prowadź nas małą drogą miłości Boga i bliźniego. Wypraszaj dla nas laskę otwierania się na trudnych braci z miłością. Ucz nas budowania wzajemnych relacji i więzi tak. by były one świadectwem obecności Jezusa w nas i pośród nas. Prosimy święta Tereso, abyś w szczególny sposób przyjęła każdego z nas od dzisiaj do swojego serca i trwając przed Bogiem razem z Maryją i św. Pawłem od Krzyża wstawiała się za nami. Amen.
Szczecin, lipiec 2005, obecność Relikwii św. Tereski, sesja WMU, Seminarium Duchowne
Jest patronem ponieważ pociągnęły nas jego słowa z LG:
Kiedy zaś krzyż najsłodszego Jezusa doskonalej zakorzeni się w waszym sercu, wtedy zawołacie z radością: „Cierpieć i nie umierać” – bądź też: „Cierpieć albo umrzeć”, bądź raczej: „Ani cierpieć, ani umierać, ale jak najdoskonalej stosować się do woli Bożej”.
Miłość jest bowiem cnotą jednoczącą, która sprawia, że cierpienia Dobra miłowanego odczuwa się jako swoje własne. Jej ogień przenika do głębi i przemienia miłującego w miłowanego. Miłość, łącząc się w jakiś wzniosły sposób z cierpieniem, tworzy tak doskonałe zespolenie miłości i cierpienia, że nie można już odróżnić miłości od cierpienia ani cierpienia od miłości. Z tego powodu dusza miłująca raduje się w swym udręczeniu i cieszy w swej pełnej cierpienia miłości.
Bądźcie zatem wytrwali w naśladowaniu cierpliwości najsłodszego Jezusa, bo to właśnie jest szczytem czystej miłości. Postępujcie tak, aby wszystkim było wiadome, że nosicie obraz Chrystusa ukrzyżowanego, wzór wszelkiej słodyczy i łagodności nie tylko wewnątrz, ale i na zewnątrz. Każdy bowiem, kto wewnętrznie zjednoczony jest z Synem Boga żywego, również na zewnątrz nosi Jego obraz przez pomnażanie heroicznej cnoty, nade wszystko dzięki mężnej cierpliwości, która się nie skarży ani skrycie, ani jawnie. Ukryjcie się przeto w Chrystusie ukrzyżowanym, niczego innego nie pragnąc jak tylko tego, aby wszyscy we wszystkim stosowali się do Jego woli.
Rozmiłowani w Ukrzyżowanym będziecie obchodzić w wewnętrznej swej świątyni uroczystość krzyża, cierpiąc w milczeniu bez wsparcia ze strony jakiegokolwiek stworzenia. Ponieważ zaś uroczystości należy obchodzić radośnie, przeto ci, którzy umiłowali Ukrzyżowanego, powinni obchodzić święto krzyża z radością i weselem, tak aby było ono zakryte przed ludźmi, jawne zaś samemu Bogu. Podczas tego święta odbywają się zawsze uczty, pokarmem zaś jest pełnienie woli Bożej zgodnie z przykładem pozostawionym przez Ukrzyżowaną Miłość.
TABLICA CHRONOLOGICZNA
1694 Urodzenie św. Pawia od Krzyża w Ovada.
1715—1716 Paweł zaciąga się jako ochotnik do armii weneckiej.
1719 Bierzmowanie w Castellazzo.
1720 Pierwsza wizja habitu pasjonistów. Paweł zostaje przyobleczony w czarny habit. Rozpoczyna wielkie rekolekcje, w czasie których pisze swą regułą.
1721 Paweł zamieszkuje przy kościele św. Stefana w Castellazzo. Pierwsza bezskuteczna podróż do Rzymu.
1722—1723 Pierwszy pobyt na Monte Argentario.
1724 Pobyt w Gaeta aż do września, następnie w Troi.
1725 Pielgrzymka do Rzymu z okazji roku jubileuszowego. Benedykt XIII udziela Pawłowi ustnego pozwolenia na gromadzenie towarzyszy.
1726 Pobyt w szpitalu św. Gallikana w Rzymie.
1727 Paweł otrzymuje święcenia kapłańskie z rąk Benedykta XIII.
1728 Powrót na Monte Argentario.
1730 Paweł głosi swe pierwsze misje w Talamone.
1733 Położenie kamienia węgielnego pod pierwszy klasztor pasjonistów.
1734—1735 Wojny między Hiszpanią a Austrią.
1737 Poświęcenie samotni na Monte Argentario.
1741 Benedykt XIV zatwierdza regułę reskryptem z 15 maja. Pierwsi pasjoniści składają profesję zakonną.
1744 Otwarcie klasztorów w Vetralla i Soriano.
1746 Benedykt XIV zatwierdza regułę brewe z 28 kwietnia.
1747 Pierwsza kapituła generalna obiera Pawła generalnym przełożonym.
1748—1750 Rozpatrywanie w Rzymie skarg zakonów żebrzą cych przeciwko pasjonistom.
1765 Śmierć brata Pawła, o. Jana Chrzciciela.
1769 Klemens XIV zatwierdza regułę (15 listopada) bullą Supremi Apostolatus. Paweł głosi swe ostatnie misje w Rzymie.
1773 Klemens XIV przekazuje zgromadzeniu pasjonistów kościół i klasztor śś. Jana i Pawła w Rzymie.
1775 Pius VI ponownie zatwierdza regułę bullą Praeclara virtutum exempla (15 września). Śmierć św. Pawła od Krzyża w wieku lat 81.
1867 Kanonizacja św. Pawła od Krzyża.