Rozważanie synodalne Dzień 4 i 5 (sobota i niedziela 15-16 stycznia 2022)
Spotkanie IV: CELEBROWANIE
1. Z Ewangelii według św. Łukasza (Łk 4, 16-22):
Jezus przyszedł do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana. Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich
w synagodze były w Nim utkwione. Począł więc mówić do nich: «Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli». A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego.
2. Refleksja:
To, co mówił Jezus podobało się zgromadzonym na modlitwie w synagodze. „Przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego”. Do tej chwili, to, co mówił Jezus, odpowiadało zgromadzonym. Na początku jest dobrze. Są duże oczekiwania innych. Istnieje pragnienie, by Jezus lub drugi człowiek spełniał nasze oczekiwania. Gdy jednak zaczyna mówić prawdę o nas, pojawia się gniew, złość.
W nasze życie wpisany jest konflikt polegający na tym, że czego innego chcą od nas ludzie, a czego innego oczekuje Bóg. Trzeba to uznać. Nie obruszać się na tych, którzy chcą ode mnie czegoś innego, niż daję. Powinienem iść za tym, czego oczekuje od nas Bóg, jak Jezus, szedł za wolą Ojca, nie zaś za oczekiwaniami mieszkańców Nazaretu.
Jezus nie troszczy się o własną opinię, o sukces. Nie pozwala sobie narzucić ich podejścia, ich oczekiwań. Jezus mówi, choć wie, że słuchający Go, czekają na coś zupełnie innego. Jest wewnętrznie wolny. Ta wolność jest z doświadczenia miłości Ojca i pragnienia pełnienia Jego woli.
Centrum życia Kościoła jest niedzielna celebracja Eucharystii. Gromadzimy się na Mszy Świętej nie dlatego, że mamy taką ochotę, ani też dlatego, że dobrze się tam czujemy. Zaprasza nas Chrystus.
To zaproszenie więcej znaczy niż wszystkie motywy osobiste.
3. Krótka medytacja osobista
4. Modlitwa
Zgromadzeni wokół Jezusa, naszego najlepszego Nauczyciela
i Dawcy dóbr wiecznych, skierujmy do Boga nasze prośby. Módlmy się:
– za wszystkich pełniących posłannictwo głoszenia Słowa Bożego, aby z mądrością przekazywali tajemnice wiary współczesnemu pokoleniu. Ciebie prosimy…
– za rodziny chrześcijańskie, aby przykład ich życia w Chrystusie umacniał i pociągał innych do Boga. Ciebie prosimy…
– za chorych i cierpiących, aby w Chrystusie odzyskali radość życia. Ciebie prosimy…
Boże przyjmij naszą modlitwę i nieustannie umacniaj swoją łaską wszystkich, których Ci polecamy. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen. Ojcze nasz…
5. Pytania do refleksji synodalnej
„Podążanie razem” jest możliwe tylko wtedy, gdy opiera się na wspólnotowym słuchaniu Słowa i sprawowaniu Eucharystii.
* W jaki sposób modlitwa i celebracja liturgiczna skutecznie inspirują i prowadzą nasze „podążanie razem”?
* W jaki sposób inspirują najważniejsze decyzje?
* W jaki sposób krzewimy czynne uczestnictwo wszystkich wiernych w liturgii i pełnienie funkcji uświęcania?
* Jaką przestrzeń przeznacza się na wykonywanie posługi lektora i akolity?
– W jaki sposób modlitwa w domu i obecność w Kościele na różnych nabożeństwach liturgicznych pomaga Ci w życiu, chociażby w przeżywaniu zwykłej codzienności? Jaki ma wpływ na życiowe decyzje? Czy pomaga w podejściu do problemów i różnych kryzysów?
– Czy głoszone homilie, katechezy rozwijają twoją wiarę i pogłębiają wiedzę religijną?
– Złe przeżywanie liturgii często jest związane z jej nierozumieniem. Czy zauważasz potrzebę cyklicznej katechezy liturgicznej, chociażby kilka minut przed Eucharystią?
– Czy w Twojej parafii jest możliwość pogłębiania świadomości liturgicznej, przez katechezę, kursy lektora czy krąg liturgiczny?
– Jakie można podjąć kroki, aby lepiej przeżywać liturgię i nabożeństwa?
Spotkanie V: WSPÓŁODPOWIEDZIALNI W MISJI
1. Z Ewangelii według św. Łukasza (Łk 10, 1-10):
Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście
z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże. Lecz jeśli do jakiego miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże. Powiadam wam: Sodomie lżej będzie w ów dzień niż temu miastu.
2. Refleksja:
Jezus posyła uczniów po dwóch. Nie idziemy pojedynczo w życiu chrześcijańskim. Zawsze obok nas jest drugi człowiek, aby być wsparciem, przypomnieniem, że Jezus jest z nami w drodze. Obecność drugiego, idącego jak my w imię Pana, jest znakiem błogosławieństwa Bożego. Uczniowie idą po dwóch, aby mogli dawać wiarygodne świadectwo o prawdziwości swoich słów, a także, aby być żywym uosobieniem Ewangelii pokoju. Ci, którzy idą zgodnie, razem, po dwóch, nie mogliby iść i pełnić misji, nie będąc w pokoju między sobą.
Uczniowie idąc razem, mogą się uzupełniać, dzielić wiarą, a przez to wzrastać w niej. Ich prawdziwość głoszenia Ewangelii zależna jest, między innymi, od sposobu wzajemnego traktowania. Ich braterstwo, wzajemne zrozumienie jest warunkiem zrozumienia
i przyjęcia przez innych słowa Bożego. Słowo Pana jest zaczynem przemiany, to źródło olśnienia, to miejsce spotkania człowieka
z Miłością, to źródło zmartwychwstania. Posłanie Boga w życiu wierzącego jest sprawą najwyższej wagi. Posłanie prawdy ma być głoszone bez względu na to, czy jest przyjmowane życzliwie, czy nie. Nie należy interpretować tego, co się dzieje, wraz z głoszeniem słowa Bożego, wyłącznie po ludzku. Interpretacja po Bożemu umożliwia niepoddawanie się zwątpieniu ani nieupadanie na duchu.
„Posyłam was, jak owce między wilki” – uczniowie Jezusa w swej bezbronności i słabości, są wyłącznie mocni mocą Tego, który ich posyła. Są zdani na Niego. Istotna w takich chwilach jest świadomość ucznia – „Pan mnie posyła”. On chroni i broni. On nie pozwoli wystawiać na próbę ponad miarę. To Jezus przeprowadza przez próbę, której nigdy sami sprostać nie możemy.
3. Krótka medytacja osobista
4. Modlitwa
Zgromadzeni w Imię Jezusa Chrystusa, naszego Pana i Zbawiciela, który posila nas Ciałem i Krwią swoją, z wiarą módlmy się do Niego. Módlmy się:
– za wszystkich, którzy modlitewnie i materialnie wspierają dzieła misyjne w świecie, aby mogli cieszyć się Bożym błogosławieństwem. Ciebie prosimy…
– za misjonarzy i ich współpracowników, trudzących się głoszeniem Ewangelii wśród ludzi nieznających Chrystusa, aby nie ustawali
w wierze i zapale mi syjnym. Ciebie prosimy…
– za nas samych, abyśmy swoim życiem realizowali powołanie misyjne w swoich środowiskach. Ciebie prosimy…
Wysłuchaj, Boże, naszych modlitw i spraw, aby udział w Eucharystii coraz bardziej nas jednoczył, uświęcał i ożywiał świadomość, że
z chrztu świętego wszyscy jesteśmy uczniami misjonarzami. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Ojcze nasz….
5. Pytania do refleksji synodalnej
Synodalność służy misji Kościoła, do udziału w której powołani są wszyscy jego członkowie.
- Skoro wszyscy jesteśmy uczniami-misjonarzami, to w jaki sposób każdy ochrzczony jest powołany do bycia czynnym uczestnikiem misji?
- W jaki sposób wspólnota wspiera swoich członków zaangażowanych w służbę na rzecz społeczeństwa (zaangażowanie społeczne i polityczne, w badania naukowe i nauczanie, promowanie sprawiedliwości społecznej, ochrona praw człowieka i troska
o wspólny dom itp.) - Jak pomaga im żyć tymi zaangażowanymi w logice misyjnej?
- W jaki sposób dokonuje się rozeznania wyborów związanych
z misją i kto w nich uczestniczy? - W jaki sposób są włączane i dostosowywane różne tradycje dotyczące stylu synodalnego, stanowiące dziedzictwo wielu Kościołów, zwłaszcza wschodnich, w perspektywie skutecznego świadectwa chrześcijańskiego?
– Jak ta świadomość wpływa na postawę chrześcijan w życiu? Jakie słowa i czyny świadczą o tym, że są osobami wierzącym w Jezusa?
– W jaki sposób katecheza uświadamia, że zaangażowanie społeczne i polityczne, badania naukowe i edukacja, szukanie sprawiedliwości społecznej, ochrona praw człowieka od poczęcia aż do naturalnej śmierci oraz ekologia w duchu chrześcijańskim to też działanie misyjne będące głoszeniem Ewangelii?
– Czy wspieranie takich inicjatyw i dzieł opiera się tylko na różnego rodzaju zbiórkach pieniężnych?
– Czy na gruncie parafii powinny być lub są realizowane katechezy, spotkania, zaproszenia prelegentów, którzy rozwijają tę świadomość i potrzebę?